For 100 år sidan fant Februarrevolusjonen i Russland sted, feira i dag av antikommunistane i vesten som den demokratiske revolusjonen bolsjevikane undertrykte nokre månader seinare.

Men var det ein folkerevolusjon?

Da tsaren ble styrta, kven var dei som tok over den politiske makta frå han?

Det var ikkje folket.

Det var dei same gamle makthavarane som tsaren brukte og nokon få andre som syndebukkar og såtte seg sjølv som dei "nye" herskande elitar. Det inkluderte mesteparten av aristokratiet og dei industrieigarane.

Når dei rike og mektige oppfatta at heile systemet kunne kollapse og dei saman med det, hoppa dei over på revolusjonens side (leidd av soldatane i mytteri), der klarte dei å sikre ei borgarleg regjering som kunne operere i kontinuitet med den førre. Når revolusjonen hadde truga deira interessa, "bytta dei flagg" og sette seg i spissen til massebevegelsen – i staden for å kjempe mot den openbart – for så å gi inntrykk at ein revolusjon var i gryinga, mens i verkelegheita skulle det haldast fram som før. Ikkje så fjern frå det som Gerhardsen og hans USA inspirterte sosialdemokratar gjorde etter krigen. Ikkje merkeleg at før tsarens abdikasjon var dei allierte Storbritannia og Frankrike imponerande kjappe til å anerkjenna kuppmakarane.

Men det var ein komplisering: desse kuppmakarane var 9 tidlegare parlamentsmedlemmar som konstituerte seg som ein provisorisk Dumakomité, mens samtidig ein annan institusjon var konkurrerande for makta: Petrograds Sovjet (Råd) av soldatrepresentantar. Intensjonen for elita var å halde unna Rådet frå makta, og sikre at ingenting betydeleg ville endre seg, bortsett frå nokon formelle saker eller nokre politiske rettighetar, som var ein innrømming til arbeidarane og soldatane som hadde gjort revolusjonen mogleg, men som ikkje ville endre samfunnsforholda mellom dei rike og massane av fattige, arbeidande folk.

Faktisk heldt den nye regjeringa berre fram med krigen og med den same utbyttinga av hardtarbeidande folk. Ein ekte revolusjon var ikkje blitt til. Det måtte ventes åtte månader til, før den dialektiske prosessen blei fullført.